Znamy się?

Komunikacja internetowa niesie ze sobą wiele zalet, np. szybkość, dostępność i łatwość nawiązywania wirtualnych znajomości, ale stwarza także pewne zagrożenia. Kontakty z nieznajomymi mogą być szczególnie groźne, jeżeli prowadzą do spotkania w rzeczywistości. Anonimowość Internetu i łatwość tworzenia fałszywych profili w portalach społecznościowych powoduje, że wśród znajomych naszego dziecka, szczególnie tych poznanych w Internecie, może znaleźć się osoba o złych intencjach.

Najbardziej przemawiającym do wyobraźni przykładem jest możliwość uwiedzenia dziecka przez osobę dorosłą. Proces, podczas którego dorosły buduje kontakt z dzieckiem w celu uwiedzenia go, wykorzystania seksualnego lub skłonienia do prostytucji albo produkcji pornografii nazywany jest groomingiem. W jego trakcie dziecko poddawane jest psychomanipulacji – kontakt rozpoczyna się od rozmów na neutralne tematy, dziecko jest „oswajane”, sprawca przedstawia się jako jedyny przyjaciel dziecka, jedyna osoba, która je rozumie. Jednocześnie, by ukryć tę relację przed bliskimi dziecka, skłania je do zachowania „wspólnej tajemnicy”. Ostatecznie – próbuje skłonić je do spotkania, zrobienia i przesłania intymnych zdjęć lub do zachowań prostytucyjnych. Warto pamiętać, że od 2010 roku polskie prawo traktuje uwodzenie dzieci w Internecie jako przestępstwo. Kodeks karny przewiduje do 2 lat pozbawienia wolności za składanie osobie małoletniej poniżej lat 15 propozycji obcowania płciowego, poddania się lub wykonania innej czynności seksualnej lub udziału w produkowaniu lub utrwalaniu treści pornograficznych.

 Nigdy nie wiadomo, czy osoba, z którą się kontaktujemy jest tym, za kogo naprawdę się podaje. Potencjalnym zagrożeniem może być chociażby próba wyłudzenia od dziecka adresu i informacji na temat wyposażenia mieszkania (rozpoznanie terenu przed kradzieżą), czy też wyłudzaniem loginów i haseł do serwisów internetowych, danych bankowych lub pieniędzy. Inne zagrożenie to np. propagowanie przystąpienia do sekty lub innej niebezpiecznej grupy, a także zachęcanie do ryzykownych zachowań.

Hejty

Ostatnimi czasy bardzo popularne stały się hejty. Hejtowanie stało się "modne". A co to takiego te hejty? Hejty od angielskiego słowa hate czyli nienawidzić. Hejtować czyli mniej więcej nie lubić czegoś i krytykować to. Jest to negatywny pogląd, z którego hejter czerpie przyjemność.

Zamierzona krytyka powiązana z nieudoskonaleniami, bądź mająca na celu sprowokowanie do dalszej rozmowy poprzez obraźliwe zachowanie. Hejt jest raczej sprzeczny z netykietą wielu stron i portali.I jeszcze jedna definicja:  "Hejtowanie- obrażanie, często za pomocą krytyki bez uzasadnienia. Polega więc na niechęci i niemiłym zachowaniu w stosunku do innych internautów.Ogólnie anonimowy pocisk gdzie hejterowi wolność słowa poprzewracała się w głowie". 

Hejtingiem można nazwać więc wyrażanie swojej opinii, ale zawsze w sposób negatywny. Często w sposób wulgarny i chamski, nie poparty żadnymi argumentami. Hejtowanie rzadko ma cokolwiek wspólnego z krytyką. Hejterzy skupiają się raczej na obrażaniu i "obrzucaniu błotem". Samo zjawisko hejtingu jest ściśle związane z internetem, co nie znaczy że tylko tam występuje. 

Jak wiemy w Internecie można wykreować nową osobowość, podszyć się pod kogoś innego. W Internecie użytkownicy stają się odważniejsi aniżeli w rzeczywistości. Czasem z ciekawości przeglądam aska (jest to strona internetowa, gdzie danemu użytkownikowi można zadawać anonimowo pytania) i jestem przerażona ile młodzi ludzie mają w sobie zazdrości i nienawiści, ile na tej stronie jest obraźliwych słów. Niestety nie rozumiem czemu ma to służyć - podbudowaniu własnej samooceny, poprawy nastroju? Ludzie nie mają odwagi w realnym życiu wyrazić własnej opinii więc robią to poprzez Internet w sposób obraźliwy i ubliżający.

Pamiętajmy, że anonimowość w Internecie jest tylko pozorna!

Znów przyjdzie maj...

Maj jest miesiącem komunii.  To uroczystość katolicka, w której podczas mszy świętej wierni po raz pierwszy przyjmują Eucharystię, czyli zgodnie z wyznawaną przez siebie wiarą prawdziwe ciało Chrystusa pod postacią chleba. W dniu uroczystości komunijnej dzieci ubierane są bardzo elegancko. Choć pomału przemija zwyczaj, że dziewczynki zakładają białe, szyte na wzór sukien ślubnych sukienki a chłopcy w garnitury, na rzecz przypominających alby, ujednoliconych strojów komunijnych.

  Dla podkreślenia ważności wydarzenia dzieci, które po raz pierwszy przyjęły Eucharystię obdarowywane są przez najbliższych podarunkami. Wraz z upływem czasu te podarunki stały się znacznie droższe niż te, które my dostawaliśmy. My cieszyliśmy się z zegarka (ja dostałam piękny zegarek na białym paseczku), roweru (to był obowiązkowy prezent), łańcuszka, wieży. Obecnie dostać taki zestaw to obciach dla dziecka.

Pierwsza Komunia Święta to czas, w którym każdemu młodemu chłopcu i każdej młodej dziewczynce, niezbędny jest iPhone. Jednak kupienie iPhone’a bez Maca w zestawie byłoby naturalnie nietaktem, bo przecież z Lenovo Staś lub Anielka sobie telefonu nie zsynchronizują. Zatem technologia. Nie zapominajmy o konsoli oraz tablecie!

My cieszyliśmy się z banalnej wieży, która mogła odtwarzać płyty w formacie mp3, chwaliliśmy się ile nasz rower ma przerzutek. Niestety te czasu odeszły już do lamusa. Według mnie została zapoczątkowana straszna tradycja.

Uzależnienie

Uzależnienie (nałóg) - to silne pragnienie zażywania konkretnych środków, bądź wykonywania jakiejś czynności. Rodzajów uzależnień jest wiele.

 Uzależnienie to choroba, która utrudnia prawidłowe funkcjonowanie psychiczne, fizyczne i społeczne. Osoba uzależniona najczęściej nie zdaje sobie sprawy ze swojego nałogu, który przynosi wiele szkód. Powoduje koncentrację na wykonywaniu jakiejś czynności bądź zażywaniu konkretnego środka. Wpływa też negatywnie na zdrowie psychiczne jak i fizyczne.

 Rewolucja techniczna sprawiła, że w praktycznie każdym domu znajduje się komputer. Już nawet małe dzieci chwytają za myszkę od komputera i chcą korzystać z urządzeń, których używają rodzice. Komputer i Internet mają wiele zalet – ułatwiają codzienne funkcjonowanie nowoczesnego społeczeństwa, pomagają zdobywać wiedzę uczniom, rozwijają wyobraźnię, umożliwiają szybki dostęp do informacji. Sam komputer i Internet nie są złe. Zły może być jednak sposób, w jaki korzysta się z tych zdobyczy cywilizacji. Jeżeli dziecko przekracza limity czasowe na korzystanie z sieci, zaniedbuje inne sfery życia i nie wyobraża sobie spędzania wolnego czasu bez komputera, to może być niepokojący sygnał, że rozwija się uzależnienie od komputera i/lub Internetu.

Objawy uzależnienia:

• ciągłe myślenie o komputerze i Internecie – rozmyślanie o tym, co się robiło w sieci albo co będzie się robić po zalogowaniu;
• potrzeba zwiększania godzin spędzanych przed monitorem komputera;
• nieudane próby kontrolowania, ograniczania lub zaprzestania korzystania z komputera;
• przesiadywanie przed komputerem dłużej niż się planowało;
• uczucie przyjemności, euforii i ekscytacji w czasie korzystania z komputera;
• niepokój, przygnębienie i irytacja w przypadku prób ograniczenia korzystania z komputera;
• problemy w szkole i gorsze relacje z rodzicami, rodzeństwem i przyjaciółmi z powodu nadużywania komputera lub Internetu;
• zaniedbywanie codziennych zajęć i obowiązków – dziecku uzależnionemu od komputera może „brakować czasu”, by zjeść spokojnie posiłek albo wyspać się;
• okłamywanie najbliższych, by ukryć prawdę, ile czasu spędziło się przed komputerem;
• brak kontroli nad czasem spędzonym przed komputerem – dziecku wydaje się, że grało w grę tylko przez pół godziny, gdy tymczasem minęły już cztery godziny;
• zaniedbywanie efektywnego wypoczynku i realnych kontaktów z ludźmi – dziecko zamiast pobiegać, pójść na basen, spotkać się z rówieśnikami na podwórku woli surfować po Internecie;
• popadanie w swoiste „ciągi” – dziecko zamiast sprawdzić tylko skrzynkę pocztową, przez wiele godzin wędruje po sieci, zagląda na portale społecznościowe, gra w gry internetowe, loguje się na różnych forach itp.;
• wagarowanie, trudności z koncentracją na lekcjach, brak postępów w nauce;
• zaprzeczanie problemom – dziecko często próbuje się bronić przed rodzicami, twierdząc, że „przecież każdy korzysta z komputera, wszyscy tak robią".